ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ

Ο θυρεοειδής είναι ο ενδοκρινής αδένας, με σχήμα πεταλούδας, που βρίσκεται στην πρόσθια επιφάνεια του τραχήλου, μπροστά απο την τραχεία. Λόγω της θέσης του και του σχήματός του, μορφολογικά έχει την θέση “θυρεού” στο ανθρώπινο ″οικοδόμημα″, εξ ού και το όνομά του.
Η λειτουργία του είναι η παραγωγή ορμονών, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ρύθμιση κάθε πτυχής του ανθρώπινου μεταβολισμού, από την συχνότητα της καρδιακής λειτουργίας, μέχρι του πόσο γρήγορα καίγονται οι προσλαμβανόμενες θερμίδες.

Θυρεοειδεκτομή είναι η χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του συνόλου του θυρεοειδούς αδένα, ή τμήματος αυτού.
Το αν θα αφαιρεθεί όλος ο αδένας ή ένα τμήμα του εξαρτάται από την πάθηση του θυρεοειδούς που καλούμαστε να θεραπεύσουμε.
Έτσι έχουμε την
ολική θυρεοειδεκτομή και την
μερική θυρεοειδεκτομή.
Μέ τον όρο μερική θυρεοειδεκτομή περιγράφονται οι επεμβάσεις

• λοβεκτομή
• μερική λοβεκτομή
• λοβεκτομή με ισθμεκτομή
• υφολική θυρεοειδεκτομή ή σχεδόν ολική θυρεοδεκτομή
  
  Στις περισσότερες περεπτώσεις της μερικής θυρεοειδεκτομής, ο αδένας συνήθως έχει την δυνατότητα να λειτουργεί κανονικά και να παράγει ορμόνες μετά το χειρουργείο. Μετά όμως από ολική θυρεοειδεκομή, οι ημερήσιες ανάγκες, θα πρέπει να υποκαθίστανται με λήψη από το στόμα συνθετικών ορμονών δια βίου, μια και δεν υπάρχει καθόλου θυρεοειδής αδένας.

Διάγνωση

Οι οι πιο συνηθισμένες εργαστηριακές εξετάσεις, που χρησιμοποιούνται για την διάγνωση των παθήσεων του θυρεοειδούς, είναι είτε αιματολογικές (βιιοχημικές, ορμονολογικές, ανοσολογικές), είτε απεικονιστικές όπως το υπερηχογράφημα, το σπινθηρογράφημα, η μαγνητική τομογραφία κλπ.
Σε αρκετές περιπτώσεις, για τον καθορισμό της θεραπευτικής στρατηγικής, είναι απαραίτητη η βιοψία με λεπτή βελόνη (FNA), η οποία μπορεί να είναι καθοδηγούμενη υπό υπερηχογραφικό έλεγχο ή όχι.
Ανάλογα με την πάθηση ο ιατρός θα καθορίσει και το είδος και την διαδοχή των εξετάσεων αυτών προκειμένου να θέσει την διάγνωση της υποκείμενης πάθησης.

Ενδείξεις θυρεοειδεκτομής

Αρκετές από τις παθήσεις του θυρεοειδούς απαιτούν για την θεραπεία τους την μερική ή ολική αφαίρεση του αδένα.
Οι ενδείξεις για την εκτέλεση θυρεοειδεκτομής είναι οι εξής׃

• Καρκίνος του θυρεοειδούς
• Υποψία ύπαρξης καρκίνου σε όζο του θυρεοειδούς
• Υπερθυρεοειδισμός (υπερπαραγωγή ορμονών)
• Μεγάλη διόγκωση του αδένα (βρογχοκήλη) ή όζοι του θυρεοειδούς, που προξενούν αποφρακτικά φαινόμενα στην κατάποση, ή στην αναπνοή.
• Πολυοζώδης βρογχοκήλη.

Χειρουργείο θυρεοειδεκτομής

Ο τράχηλος αποτελεί μια περιοχή του ανθρωπίνου σώματος από όπου περνάνε ζωτικά ανατομικά στοιχεία (καρωτίδες, τραχεία, νεύρα, οισοφάγος κλπ), σε ένα σχετικά περιορισμένο χώρο.

Για τον λόγο αυτό, η θυρεοειδεκτομή είναι μια επέμβαση, που απαιτεί άριστη γνώση της ανατομίας της περιοχής, μεγάλη χειρουργική εμπειρία καθώς επίσης λεπτούς, ακριβείς και ελάχιστα τραυματικούς χειρουργικούς χειρισμούς.

Κατά την επέμβαση γίνεται μια μικρή τομή κοντά στην βάση της πρόσθιας επιφάνειάς του τραχήλου.
Για καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα μετεγχειρητικά προτιμάται η τομή να συμπίπτει με φυσιολογικές πτυχές του δέρματος της περιοχής.
Ακολουθεί η αναγνώριση των παραθυρεοειδών και των παλίνδρομων νεύρων, και κατόπιν αφαιρείται ο θυρεοειδής αδένας.
Γενικά η επέμβαση είναι εύκολα ανεκτή από τον ασθενή, αφού μετεγχειρητικά ο πόνος είναι ελάχιστος, και ο ασθενής δραστηριοποιείται άμεσα.
Συνήθως εξέρχεται από το νοσοκομείο την επόμενη ημέρα.
Το αισθητικό αποτέλεσμα της επέμβασης, όταν ακολουθηθούν κανόνες πλαστικής χειρουργικής, είναι συνήθως άριστο.

Επιπλοκές θυρεοειδεκτομής

Όταν ισχύουν οι προϋποθέσεις που αναφέραμε πιο πάνω, τότε η πιθανότητα να συμβεί κάποια επιπλοκή, ελαχιστοποιείται.
Οι κίνδυνοι από την επέμβαση της θυρεοειδεκομής είναι κυρίως τρείς

1. Βλάβη του παλίνδρου λαρυγγικού νεύρου. Το νεύρο αυτό νευρώνει και ελέγχει την λειτουργία των φωνητικών χορδών με αποτέλεσμα να υπάρχει πιθανότητα σε περίπτωση τραυματισμού του νεύρου αυτού, να έχουμε βράγχος φωνής. Η πιθανότητα να έχουμε παροδική βλάβη του νεύρου (μικρότερη των 6 μηνών), είναι μικρότερη από 5%, και μόνιμη βλάβη αυτού περίπου 1%.
2. Υπασβεστιαιμία. Στην οπίσθια επιφάνεια του αδένα και σε στενή ανατομική σχέση με τον θυρεοειδή βρίσκονται οι παραθυρεοειδείς, οι οποίοι είναι αδένες που ρυθμίζουν μέσω της παραθορμόνης που εκκρίνουν, το μεταβολισμό του ασβεστίου στο αίμα.
Κατά την διάρκεια της επέμβασης υπάρχει πιθανότητα να υποστούν βλάβη οι αδένες αυτοί και να προκληθεί μετεγχειρητικά μόνιμη ή παροδική υπασβεστιαιμία. Για το λόγο αυτό ίσως απαιτηθεί η λήψη ασβεστίου και βιταμίνης D μετά το χειρουργείο.
Η πιθανότητα μόνιμης υπασβεστιαιμίας μετεγχειρητικά ανέρχεται έμπειρα χέρια στο 1%.
3. Αιμορραγία. Δεν είναι συχνή η επιπλοκή αυτή, όμως, υπάρχει η πιθανότητα (0,35%περίπου), να συμβεί αιμορραγία μετεγχειρητικά, γι αυτό άλλωστε ο ασθενής απαιτείται να παραμείνει στο νοσοκομείο τουλάχιστον μια μέρα.